Boek

Blauw Bloed

Auteur	Pieter Aspe
Eerste Uitgave	2000
Uitgave	2003
Uitgeverij	Manteau
Vorm	roman
Taal	Nederlands
Bladzijden	296 bladzijden
Gelezen	2011-05-29
Score	7/10

Inhoud

Onderzoeksrechter Hannelore Martens, de sympathieke vriendin van commissaris Van In, wordt door haar jeugdvriendje Valentijn Heydens gebeld. Hij wil haar nog diezelfde avond ontmoeten in L'Estaminet. Hannelore gaat in op zijn verzoek. Enkele uren later blijkt dat tijdens hun samenzijn Valentijns vader de dood heeft gevonden en alles wijst erop dat het om een geënsceneerde zelfmoord gaat.

Ofschoon ze Valentijns gedrag in de daaropvolgende dagen raadselachtig vindt, blijft Hannelore niet ongevoelig voor zijn onweerstaanbare charme. De reactie van Van In laat zich dan ook raden: hij bijt zich vast in de zaak. Als Hannelore ook nog wordt ontvoerd, is Van In ten einde raad. In het grootste geheim begeeft hij zich in de allerhoogste kringen van het land. De dramatische ontknoping is een huzarenstukje dat Aspes verbeeldingskracht en verteltalent illustreert.

Bespreking

Goeie plot, kartonnen karakters

Het huwelijk van inspecteur Pieter Van In komt onder druk te staan wanneer zijn vrouw, onderzoeksrechter Hannelore Martens, door haar jeugdvriend Valentijn Heydens wordt gebeld. Die wil haar nog diezelfde avond ontmoeten in het Brugse L’Estaminet. Zonder al teveel twijfel gaat Hannelore op zijn verzoek in, al wil zij haar ware motivatie niet voor zichzelf toegeven. Tijdens de afspraak laat haar oude liefde dreigbrieven zien waaruit blijkt dat iemand zijn vader wil vermoorden. Wanneer nog geen dag later de vader van Valentijn dood wordt aangetroffen en alles op zelfmoord wijst, kan Hannelore niet anders dan haar man op de hoogte stellen van de geheime afspraak. De echtelijke ruzies verbleken echter in het niets wanneer blijkt dat er nog een tweede moord op stapel staat.

In dit zesde boek van de Van In-reeks merk je toch al duidelijk meer structuur in het opbouwen van de verhaallijn. Daar waar Aspe’s eerdere werken nogal chaotisch van opbouw waren, zie je nu dat er zorg besteed wordt aan de geleidelijke ontwikkeling van de plot. De karaktertekeningen, alhoewel nog steeds erg stereotype en oppervlakkig, krijgen meer ruimte en het is dan ook als lezer makkelijker om de motivaties van de hoofdrolspelers te slikken. Al blijf ik het moeilijk hebben met de zorgeloosheid waarmee Hannelore vreemdgaat (of niet), de reactie van onze held komt als erg geloofwaardig over. Spijtig genoeg blijven de schetsen van de andere protagonisten flauwe clichés. Het rijkeluiszoontje, de sloerie, de machtsgeile politicus, de corrupte carrièreman… niet veel nieuws onder de zon.

Het zou onrechtvaardig zijn om deze roman pulp te noemen, maar een maatschappijkritisch tijdsportret is dan weer drie bruggen te ver. Het blijft immers een brok lectuur voor de luie uurtjes.