Mijn blog

Onlangs heb ik een nieuw video'kameraad'je gekocht. Een SD10 van Panasonic voor net iets meer dan 300 euro. Voor dat geld krijg je nu al een technologisch wondertje met Full HD-opname in een AVCHD-codec op SDHC-kaartjes met bovendien gezichtsdetectie en Advanced Steadycam. Dat allemaal in een toestel dat zich zonder moeite in je handpalm verbergt.

Dat zijn inderdaad schone dingen. Je neemt het overal mee want het past gewoon in je broekzak. Wel even rekening houden met mensen die je camera dan verkeerdelijk interpreteren als jouw overenthousiaste reactie bij het zien van hun persoon. Maar soit.

In de doos van de videocamera zitten enkele kabeltjes: USB, component, A/V en voeding. Maar een HDMI-kabeltje ontbreekt en dat is nu net de verbinding die je nodig hebt om je Full HD-beelden op de tv te tonen. Dus ik vlug naar de Fnac.

"Ach meneer, inderdaad.", antwoordt een van die puisten. "Dat is de goedkope uitvoering. Hier heb je een duurdere. Die is beter afgeschermd."

WAT??? Wat dacht dienen gebarsten hormonenspiegel wel? Dat ik 27 euro te goedkoop zou vinden. Begot. Mocht zo een ding nu even multifunctioneel zijn als een iPhone dan zou ik denken van: "Nou ja..." Maar je kan er exact twee toestellen mee verbinden. 27 euro, jongens. En dat voor amper een meter kabel.

"Die duurdere kabel kan je in een kabelgootje leggen samen met voedingskabeltjes. Het kabeltje dat je daar hebt zou storing ondervinden."

Ik zal straks eens een kabelgootje placeren daar waar blijkbaar bij hem ondertussen al een 3D-tv en twee Windows 7-dozen steken. 27 euro voor een stoem kabeltje. Oplichters! En dan mag ik het nog niet eens in een kabelgootje leggen bij zijn vriendjes...

Hoe complex kan het maken van zo een kabeltje nu zijn? Moeten ze daarvoor misschien een bende premiejagers in jeeps de Meir op sturen op jacht naar het metaal in de heupen van zwangere bejaarde vrouwkens? Of winnen ze die kabel uit de cocon van de zeldzame televisiesnoerrups?

Ze zouden bij Fnac beter hun winkelindeling veranderen zodat de klant rustig een kabeltje kan kiezen om dan snel een tv of Blu-Ray-speler bij de accessoires op te pikken.

Allez, ik trek mijn bewering over het niet multifunctioneel zijn van een HDMI-kabel in. Je kan er blijkbaar ook een puistenkop van Fnac mee wurgen.

Dan is het die 27 euro wel waard!

Groot was mijn verbazing toen ik deze week de Fnac binnenstapte. Een gigantisch monster van een 3D-televisie stond daar naar de argeloze klant te grijnzen. De strijd was dus begonnen. Een strijd waarbij enkel verliezers zullen overblijven.

Wil de tv-kijker nu echt de tetten van Martine Tanghe in zijn gezicht geduwd krijgen? Of erger nog: het ego van Siegfried Bracke in drie dimensies in de huiskamer halen? Ik kan mij natuurlijk vergissen, maar ik denk van niet. En stel dat je toch de memmen van Erika Van Tielen in alle detail wil analyseren? Gaat dit dan niet snel vervelen?

Ik weet het. Het wordt steeds zeldzamer, maar voor sommige tv-programma's geldt gelukkig nog steeds dat de inhoud belangrijker is dan de vorm. 3D-beelden bieden in dit opzicht slechts relatief beperkte mogelijkheden tot echte meerwaarde. Ontbreekt deze meerwaarde dan vervalt die technologie al snel tot een gimmick. Experts noemen dit fenomeen het ontbreken van een 'killer-applicatie'. Voor 3D-tv is er vooralsnog geen sprake van een killer-applicatie.

Je hoeft niet ver te zoeken voor voorbeelden van dit soort 'missers' in de televisiewereld. Denk maar aan de interactieve televisie. Iedereen dacht enkele jaren geleden dat dit wel een super succes moest worden. En wat blijkt nu? Interactieve tv is morsdood...

Voeg daarbij nog eens een lange lijst aan praktische beperkingen en je hebt een perfect recept voor een commerciële catastrofe. Sony, Panasonic, Philips... zetten groot geld in op 3D-tv. Het lijkt wel of ze de kater van de Blu-Ray al helemaal vergeten zijn. Ik zou alvast geen aandelen van deze bedrijven kopen.

De markt waarvoor 3D echt een meerwaarde betekent, houdt zich ondertussen angstvallig stil: de games industrie. Nintendo heeft aangekondigd dat hun Nintendo DS binnenkort in een 3D variant op de markt komt onder de naam van Nintendo 3DS... maar daar blijft het voorlopig bij. Toch zal dit de 'killer-markt' voor 3D worden. Geloof me!

In een volgend deel probeer ik de praktische beperkingen van 3D-tv wat nader te bekijken.

Vorige keer sprak ik over de douche van de fitness en haar sterk overschatte aantrekkingskracht. Nu is het moment daar dat ik jullie inwijd in de wondere wereld van de Power Plate.

Het concept achter de Power Plate is even simpel als geniaal: je gaat met enige flair op een trillende bak staan en neemt een positie aan waarvan experts zeggen dat ze zorgt voor spierversteviging en een betere conditie. Zowaar een wonder.

Nu kan het zijn dat de beginnende atleet wordt afgeschrikt door die uitgekiende houdingen. Inderdaad, soms lijkt het wel of je besloten hebt om voortaan geen wc-pot meer te gebruiken voor je scatologische noden of dat je experimenteert met complexe vormen van zelfbevrediging waarbij de buigzaamheid van de ruggengraat de eeuwige hindernis blijkt.

Maar laat dit de pret niet derven. Er is immers een universele zekerheid: jij zal nooit de meest belachelijke Power Plate-gebruiker worden. De concurrentie is immers bikkelhard.

Neem nu die volslanke dames die blijven ontkennen dat hun peerfiguur steeds meer weg heeft van een pompoenfiguur. Niet dat ik iets heb tegen dames met een kilootje meer. Neen, zeker niet. Het spijtige is dat sommigen ergens in de loop van genetische evolutie een gen meekregen dat blijft beweren dat "lycrapakjes afslanken". Hoe je het ook draait of wringt: lycra is geen kleding maar een verpakkingsmiddel.

Je merkt het al als ze naar de Power Plate bewegen. Elke stap die ze zetten doet golven over hun lijf ontstaan die vijf minuten later nog steeds navibreren. Het is dan ook niet verwonderlijk dat het golfpatroon dat zich vertoont na tien seconden op dat trillend toestel een complexiteit bezit waar menig seismoloog maanden mee zoet is.

Twee massieve golven ontstaan onderaan de dijbenen en versterken elkaar ter hoogte van de bilspleet. Het in tegenfase vibreren van de billen doet een tektonische plaatverschuiving ontstaan onderaan de rug. Voor je het goed beseft heeft het Pangea zich gesplitst in twee oercontinenten. Je kan duidelijk zien waar binnen enkele seconden de Himalaya en de Alpen zullen ontstaan. De linkerborst heeft zich ondertussen losgekoppeld en is door een centrifugale kracht gedwongen de schaamstreek in te duiken. De rechterborst is al helemaal de kluts kwijt en bengelt nu doelloos tussen de zesde en zevende onderkin.

En dan...

Het moment waar iedereen van gruwelt. Je kan de intentie al van haar gezicht aflezen. Je hoopt nog vurig op een algemene stroompanne. Maar zoveel geluk heb je niet. Ze moet en zal...

...zich bukken!

Ik ben vandaag zo vrolijk en zet mijn zorgen opzij, opzij. Ik vergeet nu alle blauwe plekken en dans spetter pieter pater in het water. Maar vooral:

"Er waren mooie babys bij
Maar niet zo lief als jij
Anne

Van al dat wit en zoveel licht
Gingen van schrik je ogen dicht
Anne

Even kreeg ik kriebels in mijn keel
Maar je had geen pink te veel
Anne

Ik stond te blozen was zo blij
Jij moest er haast van lachen
Anne

Anne de wereld is niet mooi
Maar jij kan haar een beetje mooier kleuren
Anne je hebt nog heel wat voor de boeg
Maak je geen zorgen daarvoor is het nog te vroeg
Veel te vroeg...

De wijzers van de klok gaan snel
Dat merk je later wel
Anne

Van de pot naar de wc
Gaat 1 2 huppekee
Anne

Je hebt net je bromtol al uit gepakt
Of bent al weer een jaar ouder
Anne

Voor ik goeiemorgen zeg
Ben jij op je brommer weg
Anne

Anne de wereld is niet mooi
Maar jij kan haar een beetje mooier kleuren
Anne je hebt nog heel veel voor de boeg
Maak je geen zorgen daarvoor is het nog te vroeg
Veel te vroeg...

Er waren mooie babys bij
Maar niet zo lief als jij
Anne

Alleen de ogen van je moeder
Waren net zo mooi als jij
Anne"

Dankjewel Herman!

Waarschijnlijk ken je dat gevoel?

Je stapt in zo een metalen karretje, een stevige steunbeugel daalt over je hoofd neer en met een korte ruk kom je in beweging. Het karretje rijdt naar buiten. Eerst een bocht en dan begint de langzame klim naar boven. Je hoort het mechanisme van de katrollen die je omhoogtrekken.

"Tek tek tek tek tek"

Tegelijk neemt de spanning toe. De verwachting stijgt. Je weet dat eens bovenaan er even een moment van schijnbaar immobilisme zal volgen, exact voor die spectaculaire afdaling.

"Tek tek tek tek tek"

Je hartslag versnelt. Je spieren spannen zich op. Je klemt de stangen van het metalen harnas stevig vast. Het geroezemoes van de andere passagiers sterft langzaam weg. Alhoewel je erg nerveus wordt, kan je het moeilijk onaangenaam noemen.

"Tek tek tek tek tek"

Je bent er bijna. De afgrond lonkt. Je weet dat alles na de top volledig veilig is, maar toch bevangt je plots de angst dat er toch iets gruwelijk mis zal gaan. Je begint te zweten. Angstzweet. De wind is op deze hoogte al erg voelbaar. Bijna. Maar nog niet helemaal. Dan begint de tijd te vertragen.

Je kent dat gevoel?

Wel, normaal duurt zo een episode, wat zullen we zeggen, misschien wel 3 minuten? Comprimeer nu deze mix aan emoties in een paar seconden. Misschien kom je dan in de buurt van het gevoel dat ik op 1 april heb ervaren.

Ondertussen zit ik al volledig in de rit die volgt na de klim. Met de handen in de lucht ben ik aan 't gillen.

Jiehaaaaaaaaaaaaaaaaaaa!!!!

Het moest er ooit eens van komen: mijn blog handelt vandaag over de schone wereld van de politiek.

En nee, ik ga het niet hebben over die olijke kwistenbiebel van een Michel Daerden, minister van staat en grootstedenbeleid, die zoals elke gezonde Belg wel eens een glaasje lust en ondertussen België en haar ganse bevolking totaal te kakken zet voor de internationale pers. Youtube zou Youtube niet zijn zonder onzen Michel. Trouwens een land zo groot als een schaamlap heeft zowaar een minister voor grootstedenbeleid. Over megalomanie gesproken?

Ik ga het zeker niet hebben over mijn beste vriend Didier Reynders, minister van mijn klote en eigenzakbeleid. Zonder enige scrupule schrapt die microvezeltafelvod de minimumprijs voor tabak en gooit in een ruk het ganse anti-rookbeleid door de papierversnipperaar. En waarom ook niet? Nu kan Didier immers rondracen op Francorchamps in een gloednieuwe, knalrode bolide met grote stickers van Marlboro, Belga en St.-Michel op de achterruit. Wie kan daar iets tegen hebben?

En ook niet over ons mini-ministerke van defensie: Pieter De Crem. Want wie stoort zich nu aan een kleine schavuit die graag met geweertjes en pantserwagentjes speelt? Niemand toch? Zo schattig. Pif, paf, poef en rekke tekke tek. Het leger is inderdaad in goede handjes. Trouwens, die jongen heeft vele vriendjes en nodigt ze met plezier uit op zijn paradeke van de 21st juli. En die Congolese knaapjes kunnen dan achteraf lekker op Pieterke's kamer komen spelen met de soldaatjes. Perfect toch?

Ik wil al helemaal geen woord reppen over de fratsen van onze minister van justitie: de weledele heer Stefaan De Clerck. Aan een gedegen beleid heeft die man geen enkele boodschap. En waarom zou hij ook? De vorige keer heeft hij al voor een leuke catastrofe gezorgd en bovendien zonder kleerscheuren overleefd. Dus waarom deze keer ook niet. En natuurlijk, het uitsturen van je gevangenen naar een ander land is echt wel een goed idee. Kijk maar naar Australië.

Nee, ik ga mij niet laten kennen. Weg met al die antipolitiek. Vandaag heb ik het enkel over al het goede dat de Belgische politiek zijn mensen heeft gegeven. Niets dan goeds. Alleen de successen en geen gezeik en geklaag over hoe erg het gesteld is met ons apenlandje. Voila, een nieuwe, frisse wind...

Euhm...

Wel spijtig dat mijn post nu zo snel klaar is, he?

Je hartslag versnelt en je bloeddruk stijgt bijgevolg ook. Een mengsel aan hormonen, zoals endorfine en dopamine, schieten door je brein. De ademhaling wordt onregelmatig. Je voelt je onrustig. De huidporiën zetten zich open en in vele gevallen stijgt de zweetproductie. De oogpupillen verwijden. Je focus vernauwt en je kan je moeilijker concentreren. Het is alsof je in een roes bent. Je spieren spannen zich en je voelt letterlijk het bloed door je aderen stromen en het kloppen van je hartspier.

Inderdaad, het hebben van seks heeft een sterke impact op je lichaam. Wat de impact is van een uur minder slaap ten gevolge van het omschakelen naar het zomeruur? Ik heb geen flauw idee. Maar het valt alleszins niet te vergelijken met seks.

Volgens experts kan je tot zeven dagen last hebben van deze omschakeling. Het slaap-waakritme wordt immers helemaal verstoord. Sommige studies tonen zelfs aan dat deze periode gepaard gaat met een stijging van het aantal zelfdodingen en hartaanvallen. Het verstoorde slaap-waakritme verdwijnt pas weer na het beëindigen van de zomertijd. Alhoewel je theoretisch door het zomeruur meer zonlicht zou moeten ontvangen, is een verhoogde opname van vitamine D als resultaat van synthese door zonlicht nog nooit aangetoond. Niet echt een gezonde optie dus.

In de oudheid gebruikten de meeste beschavingen een variabele tijd, waarbij de tijd dat de zon scheen werd opgedeeld in meestal twaalf segmenten. Zo gebruikten de Romeinen hora tertia, waarbij een uur 44 minuten duurde tijdens midwinter en 75 minuten tijdens midzomer. Elke maand wijzigde zo de duur van een uur. Met de vooruitgang kwam ook de nood aan een meer strikte bepaling van het uur en werden de 60 minuten standaard.

Alhoewel vaak wordt beweerd dat zomertijd werd ingevoerd als vorm van energiebesparing, is dit argument pas vanaf de oliecrisis van 1973 in gebruik geraakt. Voordien was het voornamelijk een reden om na het werk nog wat zonlicht te hebben voor vrijetijdsbesteding. Niemand die dit voordeel zal ontkennen. Maar de invloed op het energieverbruik is dan weer meer omstreden. Al honderden studies hebben dit onderzocht. Uiteindelijk lijkt de conclusie te zijn dat er geen meetbare correlatie is tussen zomertijd en energieverbruik. Dus dat schiet niet op.

Moraal van het verhaal: zomertijd sucks, zeker als je een uur minder lang over een onderwerp voor je blog kan nadenken...

Geachte Mona,

Vorige week vertrok ik 's morgens van huis naar mijn werk. Zoals altijd zat mijn man televisie te kijken. Ik reed ongeveer 1,5 kilometer toen de auto er mee stopte. Ik probeerde te starten, de motor ging wel rond maar sloeg niet meer aan. Ik ben toen naar huis teruggelopen en toen ik thuis kwam zat mijn man niet meer op de bank.

Wat ik toen boven aantrof, had ik zelfs in mijn stoutste dromen niet kunnen denken! Mijn man liep gekleed in mijn lingerie en met mijn ultra hoge pumps en een laag make-up voor de grote spiegel heen en weer te paraderen. Ik ben 36, mijn man is 38 en we zijn al 12 jaar gelukkig getrouwd. Toen ik hem betrapte, probeerde hij nog met een smoesje over dat al zijn ondergoed in de was zat enzovoort een uitvlucht te verzinnen, maar de schoenen en de make-up dan? Hij is toen echt helemaal ingestort en heeft bekend dat hij dit al een maand of vier doet. Ik heb hem toen gezegd dat als hij er niet mee zou stoppen, ik wil gaan scheiden.

Mona, je moet weten dat hij een half jaar geleden zijn baan kwijt is geraakt en daar heel erg depressief van is geworden. Sinds ik hem heb verteld dat ik wil scheiden als hij dit blijft doen, is hij heel erg teruggetrokken en afstandelijk.

Kan jij mij helpen met mijn probleem ?

V. Verbeeck uit Stekene

ANTWOORD VAN FLAIR:

Beste V.,

Het zou de automatische choke kunnen zijn, vooral omdat het al zo dicht bij huis gebeurde, anders zou ik gewoon nieuwe bougies laten monteren.

Met vriendelijke groeten,

de Flair-redactie (si non è vero, è ben trovato)

"Verdekke, nu besef ik pas waarom die journalist zo een brede glimlach op zijn smoel had", dacht Christian De Coninck. Hij zat met zijn vrouw naar Het Journaal van 7 uur te kijken. Na een zware dag deed dit echt wel de deur dicht.

"Die smeerlappen! En ik had nog zo gevraagd of het goed was!", riep hij luidop. Zijn vrouw keek hem verbaasd aan toen hij plots de televisie uitzette.

Het was voor Christian inderdaad geen makkelijke dag geweest. Zo rond half drie kreeg hij het telefoontje: "Kom zo snel mogelijk naar de EHSAL Hogeschool in Brussel. De pers is er al!"

Het duurde even voor hij door de dienstdoende commissaris kon gebriefd worden want een horde aan journalisten stond hem aan de ingang op te wachten. De vragen van de persgieren deden hem al iets vermoeden, maar toen de commissaris hem de details van het drama vertelde, zakte de moed hem echt in de schoenen.

Het zijn die kleinmenselijke drama's die zijn job het moeilijkst maakten. Een jongen van 22. Een goede student. Voorbeeldig in alle opzichten. En dan dat ene moment. Liefdesverdriet. Vijf verdiepingen hoog. Een schok voor de ouders. En de vrienden. Neen, dit is echt wel de zwartste kant van zijn job.

Maar hij moest erdoor. De camera's draaien en the show must go on... Zorgvuldig vertelde hij de journalist het verhaal. Zijn belangrijkste bekommernis was zijn betoog zo sereen mogelijk te houden. Hij dacht wel dat hij daarin geslaagd was. Maar waarom was die man achteraf toch aan het glimlachen? Hij voelde dat er iets schortte.

"Was dat ok?", vroeg Christian vertwijfeld.

"Prima, prima, dat kan zo op antenne.", was het antwoord.

En weer die lach. Neen, er was iets aan de hand. Hij voelde het.

Nu wist Christian dus waarom. Hij kon zich goed inbeelden dat er bij de VRT-redactie eens goed om gelachen werd. Neen, bedachtzaamheid kan je van die gasten niet verwachten. En straks nog op YouTube, vast en zeker... Oh, gosh.

Zijn vrouw legde haar hand op zijn been. Hij keek op. En met een blik die hem vertelde dat het allemaal veel erger had kunnen zijn, gaf ze hem een troostende knuffel.

"Ach...", zeiden ze beide.

Christian De Coninck

Christian De Coninck (1960) is commissaris en woordvoerder bij de Politie Brussel. Hij leidde onderzoeken naar moorden, zedenzaken, gewapende overvallen en diefstallen. De Coninck groeide op in de schaduw van de basiliek van Koekelberg. Hij beschouwt zichzelf als een Brussels ketje. In zijn literair debuut De Praagse connectie speelt Brussel een centrale rol.

Christian De Coninck debuteerde in 2007 met De Praagse connectie, waarvan de filmrechten inmiddels zijn verkocht aan Eyeworks. In 2008 verscheen Het Octopuscomplex. Beide boeken werden drie keer herdrukt.